بیدار باش

بیدار باش که کاروان بر سر راه است; اگر تو باز پس مانی مرا چه گناه است؟
خواجه عبدالله انصاری-

پرستش

به کودکی پستی; به جوانی مستی; به پیری سستی; پس ای عزیز, خدا را کی پرستی؟

خواجه عبدالله انصاری-

علی ای همای رحمت

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا ر

برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان

چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

 

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

شهریار

بی تو بسر نمی شود

بی همگان بسر شود
بی تو بسر نمی شود
داغ تو دارد این دلم
جای دگر نمی شود

دیده عقل مست تو
چرخه چرخ پست تو
گوش طرب به دست تو
بی تو بسر نمی شود
بی تو بسر نمی شود

جان ز تو نوش می کند
دل ز تو جوش می کند
عقل خروش می کند
بی تو بسر نمی شود
بی تو بسر نمی شود

جاه و جلال من توئی
ملکت و مال من توئی
آب زلال من توئی
بی تو بسر نمی شود
بی تو بسر نمی شود

گاه سوی وفا روی
گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی
بی تو بسر نمی شود
بی تو بسر نمی شود

بی تو اگر بسر شدی
زیر جهان زبر شدی
باغ ارم سقر شدی
بی تو بسر نمی شود

خواب مرا ببسته ای
نقش مرا بشسته ای
وز همه ام گسسته ای
بی تو بسر نمی شود

بی همگان بسر شود
بی تو بسر نمی شود
داغ تو دارد این دلم

جای دگر نمی شود

مولانا

مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه

تاکی به تمنای وصال تو یگانه  
اشکم شود،از هر مژه چون سیل روانه 
خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟   ای تیر غمت را دل عشاق نشانه 
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه 

رفتم به در صومعه‌ی عابد و زاهد  
دیدم همه را پیش رخت، راکع و ساجد 
در میکده، رهبانم و در صومعه، عابد   گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد 
یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه 

 

روزی که برفتند حریفان پی هر کار  

زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار 

من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار  

حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار 

او خانه همی جوید و من صاحب خانه 

هر در که زنم،صاحب آن خانه تویی تو  
هر جا که روم،پرتو کاشانه تویی تو 
در میکده و دیر که جانانه تویی تو  
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو 
مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه 

بلبل به چمن، زان گل رخسار نشان دید 
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید 
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید  
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید 
دیوانه منم، من که روم خانه به خانه 

عاقل، به قوانین خرد، راه تو پوید  
دیوانه، برون از همه، آیین تو جوید 
تا غنچه‌ی بشکفته‌ی این باغ که بوید  
هر کس به زبانی، صفت حمد تو گوید 
بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه 

بیچاره بهایی که دلش زار غم توست  
هر چند که عاصی است، زخیل خدم توست 
امید وی از عاطفت دم به دم توست  
تقصیر خیالی به امید کرم توست 
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه

شيخ بهايی 

مرو ای دوست

مرو ای دوست مرو ای دوست

مرو از دست من ای یار که منم زنده به بوی تو

به گل روی تو

مروای دوست مرو ای دوست

بنشین با من و دل بنشین تا برسم مگر

به شب موی تو

تو نباشی چه امیدی به دل خسته من

تو که خامو شی بی تو به شام وسحر چه کنم

با غم تو 

مروای دوست مرو ای دوست

مرو از دست من ای یار که منم زنده به بوی تو

به گل روی تو

بنشین تا بنشانی نفسی آتش دل

بنشین تا برسم مگر به شب موی تو

تو نباشی چه امیدی به دل خسته من

تو که خامو شی بی تو به شام وسحر چه کنم

با غم تو

چه کنم با دل تنها که نشد باور من

تو و ویرانی خاموشی کوهم اگر اگر چه کنم با غم تو

چه کنم با دل تنها چه کنم با غم دل

چه کنم با این درد دل من ای دل من

چه کنم با دل تنها چه کنم با غم دل

چه کنم با این درد دل من ای دل من

چه کنم با دل تنها چه کنم با غم دل

چه کنم با این درد دل من ای دل من

چه کنم با دل تنها چه کنم با غم دل

چه کنم با این درد دل من ای دل من

چه کنم

باز هــواي وطنــم

 

  باز هــواي وطنــم ، وطنــــم آرزوست

خيمه به طوفان زدنم ، زدنم آرزوست

گشتــــه ام از زهــد ريــــايي ملــــول

سـاقي توبه شكنم، شكنـم آرزوست

باز هــواي وطنــم ، وطنــــم آرزوست

باز هــواي وطنــم ، وطنــــم آرزوست

خدمـــت رندانــــه بــه ديــــر مغــــان

درد شـــراب كهنـم، كهنـــم آرزوست

چشمه ي خورشيد، دلم را گـــداخت

نـور به جـاي كفنــم، كفنــم آرزوست

باز هــواي وطنــم ، وطنــــم آرزوست

دست سحــر دامـــن گـــل را دريــــد

جامـــه اي از آن بــه تنـــــم آرزوست

رقص كنــان تا بر تــو، بر تو پــر كشم

بال چــو مــرغ چمنم، چمنم آرزوست

در پي بــاغ خــواندن بلبــل بــه بـــاغ

رفتـــن زاغ و زغنــم ، زغنـم آرزوست

باز هــواي وطنــم ، وطنــــم آرزوست

دست سحــر دامـــن گـــل را دريـــد

جامـــه اي از آن بــه تنــــم آرزوست

رقص كنــان تا بر تــو، بر تو پـر كشم

بال چــو مــرغ چمنم، چمنم آرزوست

در پي بــاغ خــواندن بلبــل بــه بــاغ

رفتـــن زاغ و زغنــم ، زغنـم آرزوست

باز هــواي وطنــم ، وطنــــم آرزوست

باز هــواي وطنــم ، وطنــــم آرزوست

خيمه به طوفان زدنم ، زدنم آرزوست

باز هــواي وطنــم ، وطنــــم آرزوست

خيمه به طوفان زدنم ، زدنم آرزوست

خروس سحری

هنگام سپیده‌دم خروس سحری

دانی که چرا کند همی نوحه‌گری

یعنی که نمودند در آئینه صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بی‌خبری

 خیام